Het is een beetje een vervolg op de post “handtekeningen in café Kaminsky“. Het voordeel om ‘s avonds in cafés handtekeningen op te halen is dat veel mensen geïnteresseerd zijn om rustig (of soms geanimeerd) over Wikileaks en Assange te discussiëren, niet gehaast zijn om raprap of uit beleefdheid een handtekening te zetten. Het nadeel is dat sommigen niet zo nuchter meer zijn om duidelijk binnen de lijntjes te schrijven (letterlijk), en dat ik vrees dat een aantal van de opgehaalde handtekeningen door de “tellingsdiensten” van de stad niet als geldig zullen beschouwd worden… Ook voor middernacht zijn de Pietermannen blijkbaar niet meer in staat om veel te verzetten zonder te verpinken. De tijd van “een bakske per avond verzetten en in rechte lijn naar huis kunnen gaan” ligt duidelijk achter ons aan de lay-out van mijn handtekeningenblad van gisteren te zien. En dat in de stad van het bier. (ik verwijt niemand iets, ik ben zelf geen echte Pieterman maar een Pjeirefretter alhoewel ik ook niet veel vlees eet, en ben al eens na drie Leffe’s, een tequila en 2 icetea’s in het ziekenhuis beland omdat het al te veel was).

Niet dus de twee minzame gesprekspartners op het terras buiten, die zo vrij waren om (een deel van) mijn consumptie te betalen, want ik had niet genoeg cash op zak. Ze vroegen me waarom de vrijlating van Assange voor mij zo belangrijk is om er tijd en moeite in steken (“hoe kom je precies daarbij?”). Een meer dan terechte vraag, waar ik ook al een beetje antwoord op proberen te geven heb na passage in de Koningin Astridlaan in Kessel-Lo. Maar dat ging vooral over de lokale traditie van sociale strijd, sociaal verzet in Leuven in de recente geschiedenis, welke dingen daarbij aan bod komen, welke resultaten of échecs, actiemiddelen enzovoort in het collectief geheugen van veel Leuvenaars zullen blijven bestaan daardoor.

Maar er is ook de “globale” toestand van hoe de wereld eraan toe is…

Ik probeerde een beetje uitleg te geven over mijn kijk op de internationale (geo)politiek vandaag. Heel kort (door de bocht) samengevat komen we vanuit het standpunt van de VS – en hun concurrentie met China – in een nieuwe geopolitieke doctrine. Voor de vele studenten moderne geschiedenis en politieke wetenschappen die Leuven rijk is, namen als Haushofer, Ratzel, Brzesinsky, Truman en zijn “containment”, Braudel, Huntington enzovoort zullen wel een belletje doen rinkelen…

De meest recente, en over het algemeen aanvaarde “afgeronde” periode van zo’n doctrine die een soort “evenwicht” of spelregels van internationale machtspolitiek bepaalde, was de “War on Terror“. Van 2001 tot 2018, ook weer kort samengevat was de rode draad dat de Vs-administratie trachtte door inmenging in de plaatselijke cultuur en (religieuze) belangentegenstellingen in het Midden-oosten haar invloed in de regio en dominantie op het wereldtoneel te bestendigen. In mensentaal, ze probeerden met de “proxy wars”, huurlingenlegers hun zaakjes op onder controle te krijgen. Veel grote principes kwamen daar niet bij kijken, als ze maar genoeg wanorde konden veroorzaken om dan de gewenste regimes aan de macht te krijgen. Een van de frappante voorbeelden is dat door CIA gesteunde milities vaak vochten tegen groepen die bijvoorbeeld door het Pentagon bewapend werden, en vice versa.

Sinds “Mad Dog” Mattis die periode in januari 2018 als afgesloten verklaarde, is het dus tijd voor een nieuwe doctrine, onder de naam van “Greater Power Conflict” of “Greater Power Competition“. Het komt erop neer dat de meer openlijke naar de “grotere” spelers in de regio, als in een soort Risk spel de sprong wagen om de militaire confrontatie aan te gaan met belangrijkere concurrenten op het spelbord. In een café met veel gezelschapsspellen – of in een stad met veel cafés met veel gezelschapsspellen – is dat misschien de beste manier om de dynamiek van de geopolitieke machtsstrijd achter de schermen te verbeelden. En aangezien de verschuivingen in de doctrines gelinkt zijn aan de interne tegenstellingen van het kapitalisme, niet alleen aan de militaire maar ook aan de “economische” wereld, zouden we kunnen zeggen dat er tegelijkertijd een spel Monopoly en een spel Risk aan de gang is, waarvan de uitkomst ook voor burgers in Europa – België – Leuven – gevolgen zal hebben.

Maar waarom dan een actie voor “Wikileaks” en Assange, en waarom dan een actie specifiek in Leuven? (na 400 handtekeningen kan ik sommige vragen al horen aanwaaien). De antwoorden daarop zijn voor een volgende blogpost. In afwachting daarvan kan ik alle Leuvenaars of bezoekers van deze blog naast café Kaminsky en café Jukebox ook café Carlisse aanraden, in de Arendstraat nr 1. Op tijd een Ice Tea tussendoor drinken om nog een leesbare naam en adres te kunnen invullen voor ons burgerinitiatief)