9 juli 2020. Opnieuw op stap voor de handtekeningen voor Assange, de oprichter van het klokkenluidersplatform WikiLeaks, we mogen het nog eens herhalen waarmee het eigenlijk allemaal begon.

De Belgische politiek bekijkt ondertussen of ze de komkommertijd wettelijk vastgelegd tot in 2024 kunnen rekken. (Of ze zijn bezig om de verkiezingen die ergens tegen die datum nog georganiseerd zullen worden voor te bereiden, dat kan ook.) De groenen stellen voor om racistische haatspeech aan te pakken met een aanpassing van artikel 150 van de Grondwet. Wat uiteraard niet zal gebeuren, en gelukkig maar, want het is het artikel dat ook de vrije pers beschermt en dat zou wel eens een doos van Pandora kunnen open zetten. Er zijn andere manieren om racisme bestrijden denk ik. Oei, dat is een persoonlijke mening en ik dacht de regel te volgen om zo neutraal mogelijk te blijven tijdens de promotie van het burgerinitiatief. Maar aangezien het een beetje met ons onderwerp te maken heeft, voor een keer een uitzondering dan om die regel te bevestigen: https://cpj.org/2019/12/press-freedom-julian- assange-wikileaks-defend/.

De Waalse klokkenluider Marc André komt – ook ondertussen – voorlopig nog niet aan de bak om applaus in ontvangst te nemen in Vlaanderen. https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2020/07/03/kanaries-

in-de-corona-koolmijn-de-viroloog-die-weggezet-werd-al/). Misschien hebben ze schrik dat er nadien een gat in de begroting van gaat komen (https://www.standaard.be/cnt/dmf20200707_97635172?articlehash=0A6185D3BD66CFEFD82E8E1CB9E9232859690A2AB14FBE087551AB676E305804130AEDBD42E574D14E288C4FF6C57AAACFFF8809C912055CBB78FE6E25FC4BD5).

Tot zover een kleine schets van de tijdsgeest waarin we onze actie doen. 125 handtekeningen in kas ondertussen, dus de komkommertijd mag nog een tijdje duren. De stemming onder de Pietermannen is in elk geval alerter en down to earther dan die onder onze bewindvoerders, ik heb slechts af en toe de indruk dat ik op een andere planeet zit bij het ronselen van de handtekeningen. Een greep uit de reacties op onze twee voorstellen:

1. “Een straatnaam voor Assange? Bwah dat gaat niet veel veranderen. Trouwens is Assange een vrouw? Nee dan zullen ze het hem waarschijnlijk niet geven (lacht)” Mmm daar moest ik eens over nadenken, misschien had deze vrouw wel een punt. Als de kans dat onze vraag een positief antwoord zou krijgen kleiner was dan dat ze tijdens de huidige coalitievormingslegislatuur toch nog aan dat artikel 150 van zouden beginnen morrelen, ja dan… Iets vragen waarvan je weet dat je het niet gaat krijgen is niet de meest efficiente manier om een zaak te behartigen. We zullen het voorlopig maar bij gewoon “erkenning vragen” houden. Later daarover meer.

(Tussen haakjes. De gevangenschap van Julian Assange in London Belmarsh en zijn schandalige behandeling daar wordt nu overal nu doodgezwegen wordt in de pers, zeker in de Belgische. Gezien de schaarse berichten die doorsijpelen over zijn gezondheidstoestand mogen we dat doodzwijgen misschien letterlijk nemen. De luchtigere stijl van verslaggeving over ons burgerinitiatief is omdat we denken dat “cry wolf” roepen tegen medeburgers die daar niet over geïnformeerd zijn een averechts effect zal hebben.)

2. “Een statuut voor klokkenluiders? Ja dat is een goed idee! Die moeten beschermd worden.” “Horen, zien en zwijgen”, zei iemand, “is een spreuk die in België veel te veel wordt opgevolgd. Het wordt tijd dat mensen die hun mond opendoen, zeker op hun werk, niet meer opzij gezet worden.”

“Cry wolf” roepen, of beter een alarmbel doen rinkelen bij mij, deed de vriendin van de ge-gaat-toch-geen- straatnaam-voor-Assange-vragen-Pietervrouw*. Gaat zo een spreekrecht niet uitmonden in “luisteren, naast de vraag antwoorden en overgaan tot de orde van de dag”-sessie? Ze had zelf de hoorzitting over de actie “Neen aan de uitbreiding van de dure Blauwe Zone!” bijgewoond, ondertussen al 6 jaar geleden (september 2014). Het was de eerste keer dat ze naar een zitting van de gemeenteraad geweest was, en het zou volgens haar ook de laatste keer geweest zijn. “Die mensen hadden verdorie 2000 handtekeningen opgehaald en die van mij was er dan nog niet bij, Tobback heeft daar toen zijn voorbereid nummertje opgevoerd en op geen enkele vraag geantwoord. Hoe kunnen die daar mee wegkomen? ‘Op het moment dat ge het stemhokje buitenstapt dan stopt de democratie precies’ heb ik toen gedacht.”

Ook iets om over na te denken dus. Het “spreekrecht” mag geen doel op zich zijn, maar een middel om de behandeling van Assange aan te kaarten en er ook andere acties rond te organiseren. Hierover later (redelijk snel) meer.

*Pietermannen zijn inwoners van Leuven.