Op de zitting van vrijdag 25 september poogde de verdediging twee nieuwe getuigen voor te stellen, psychiaters met expertise in de ADX Supermax gevangenis in Florence, waar Assange na uitlevering aan de VS zou terechtkomen. De getuigen van de voorgaande dagen, gevangenispsychiaters, waren immers door de procureur als niet-geloofwaardig bestempeld omdat ze geen concrete ervaring in de ADX Supermax konden voorleggen (en dus helemaal niks zinnig konden zeggen over hoe goed of slecht Assange er behandeld zou worden). Baraitser wees dit af, het proces had al lang genoeg geduurd en de verdediging had een jaar tijd gehad om serieuze getuigen te zoeken. De aanklager had nochtans wel nieuw bewijsmateriaal mogen aanbrengen, onder de vorm van beëdigde verklaringen (affidavits). Opnieuw één van Gordon Kromberg, en een tweede van een psychiater genaamd Leukefeld. Deze verklaringen worden als “bewijs” genomen in de rechtszaak, hoewel de getuigen niet meer kunnen “kruis”verhoord worden door de verdediging. Omgekeerd mag de verdediging niet afkomen met affidavits, alle getuigen moeten aan een kruisverhoor onderworpen worden. Dat is al één van de verschillende onevenwichten in het proces tegen Assange.

Eigenlijk wordt alles gedaan om zo weinig mogelijk bezwarende getuigenissen over de situatie van Wikileaks, over wat ter verdediging van Assange aangehaald wordt, naar buiten te brengen. De beslissing om geen slotpleidooien te houden is volgens Murray ook daardoor ingegeven. De slotpleidooien van een proces is wat normaal de meeste aandacht trekt, waarover geschreven wordt in de kranten. De uitlevering van Assange moet echter in de doofpot blijven. Assange’s verdediging is daar veel te onderdanig in om dat allemaal toe te staan.

Ook de getuigenis van Jakob Augstein werd om die reden enkel toegelaten om voor te lezen, niet aan een verhoor te onderwerpen. Het was nochtans een cruciale getuigenis, misschien de belangrijkste in gans het proces, als wederwoord op de ganse strategie van de openbare aanklager. Die is er immers op gericht om Assange van roekeloze verspreiding van data te beschuldigen, waarbij hij informanten in gevaar zou gebracht hebben. Al hun aanklachten richten ze daarop, een bocht van 180 graden nadat in februari duidelijk werd dat ze met de onthullingen van Wikileaks “as such” geen juridisch been hadden om op te staan en Assange uit te leveren.

De getuigenis van Augstein, editeur van Der Freitag, haalde ook die aanvalslijn juridisch onderuit. In de week voordat Der Freitag een groot artikel zou publiceren met belangrijke Wikileaks-onthullingen, kreeg hij een telefoontje van Assange, die vernomen had dat dat zou gebeuren. Assange uitte zijn bezorgdheid over de beveiliging van de namen van informanten, en Augstein moest hem geruststellen dat ze hun voorzorgen genomen hadden dat ze met de publicatie niemand in gevaar zouden brengen. Een ander onderdeel van de getuigenis van Augstein was dat Daniel Domscheit-Berg – ex-medewerker en dissident van Wikileaks – verantwoordelijk was geweest voor het verspreiden voor het verspreiden van de gecodeerde maar niet-geredigeerde “cache” van die bewuste bestanden op het internet.

De enige live getuigenis van de dag was van Patrick Eller, via video link. Eller is CEO van Metada Forensic en specialist in forensisch bewijsmateriaal. De getuigenis ging echter over de beschuldiging dat Assange met Chelsea Manning zou samengezworen hebben om een belangrijk paswoord te kraken om aan de beelden en data voor de Irak logs te geraken. (Het was dus een berekende gok om hiervoor Eller op te roepen aangezien zijn specialisatie dus niet op het gebied van computerwetenschappen of hacking was. Maar hij was wel officier in het Amerikaans leger, en ze hadden geen andere getuige gevonden met meer specifieke specialisatie). Belangrijk was dat Manning het grootste deel van de data zelf al gedownload had vooraleer ze contact zocht met Nathaniel Frank (een insider in het leger die meer kennis van zaken had), en ook zelf al stappen had ondernomen om haar identiteit te beveiligen. De folder vanwaar Manning de gegevens had gedownload was ook toegankelijk voor miljoenen gebruikers. Alles wat Eller getuigde, kon gecheckt worden met de verslagen in het proces van Chelsea Manning voor op de krijgsraad. (zie ook het verslag over de zitting in februari in Woolwich Court)

Ten slotte was er de beslissing van Baraitser om de medische verslagen en getuigenissen op vraag van de pers beschikbaar te stellen. Eerder dit jaar had ze ook bekendgemaakt dat Assange en vrouw en twee kleine kinderen had (ze wilden dat zelf liever niet publiek bekendmaken), omdat dat volgens haar in het belang van “open rechtspraak” was. Een beetje raar voor een rechter die voor de rest probeert om zoveel mogelijk bewijsmateriaal onder de mat te vegen of onbelangrijk te achten, om ineens zo bezorgd te zijn voor “open rechtspraak”.