Deze reactie blijft terugkomen, en dan meestal bij een hoger geschoold middenklassepubliek. Voor de rest klinkt de uitleg allemaal wel oké – “ik ben zeker voor de bescherming van whistleblowers” – maar Leuven is “niet het juiste niveau” om hier iets voor te ondernemen.

World Socialist Website publiceerde een interview met Andrew Fowler, waarin hij oa op de vraag antwoordt waarom hij denkt dat journalisten over het algemeen weinig solidair zijn met Assange. Hij geeft 6 redenen:

1. Een succesvolle campagne, ontstaan vanuit de militaire inlichtingendiensten, om Assange als persoon zwart te maken
2. Het geloof van sommige journalisten dat zijzelf bij de elite behoren, en Assange niet
3. Wrevel/woede over uitspraken van Assange over wat de rol van journalisten wel of niet mag zijn (? – “Anger that Assange pointed out that this was not the role of journalists”, het is niet duidelijk waarop Assange juist zou gedoeld hebben)
4. Assange was een nieuwkomer (in de onderzoeksjournalistiek?) en hij zou het spel niet volgens de vastgelegde regels willen spelen hebben
5. Wikileaks dwong journalisten om meer transparantie te tonen in de verwijzing naar hun bronnen (“to be more open and accountable”)
6. Assange’s “nieuwe journalistiek” irriteerde de zogezegde traditionalisten door erop te hameren dat de echte rol van journalisten erin bestaat om de macht een spiegel van de waarheid voor te leggen (“To hold truth to power”)

We kunnen een aantal vergelijkbare veronderstellingen maken over waarom een deel van de hoger geschoolde Leuvense middenklasse niet warm loopt voor een solidariteitsactie voor Assange, en dat rechtvaardigt door te stellen dat Leuven niet “het gewenste politieke niveau” zou zijn om iets te ondernemen.

1. De jarenlange karaktermoord en smeercampagne tegen Assange als persoon speelt nog een beetje door: de zaak over de zedenfeiten in Zweden, de connectie met Rusland, de inmenging bij de presidentsverkiezingen van Trump. Wie de zaken een beetje volgt, weet ondertussen dat de beschuldigingen relatief gemakkelijk kunnen ontkracht of doorprikt worden, maar het is niet evident om dat zomaar toe te geven.
2. Een deel van de hooggeschoolde Leuvense middenklassers zijn via de universiteit of politiek verbonden met het “establishment”, of rekenen zich daartoe. Meedoen om de vertegenwoordigers van “hun” milieu tot een uitspraak of engagement te dwingen over een zaak waar ze zelf ook onvoldoende van afweten, zou hen in verlegenheid brengen.
3. Een burgerinitiatief kan via inspraak op de gemeenteraad ook de Leuvense burgers een spiegel voorleggen over wat een stadsbestuur zou moeten of kunnen doen (in casu de zaak van klokkenluiders behartigen via een communicatie over het proces van Assange). Als zo een soort “advies” – ongeacht of ze ervoor of tegen zijn – niet uit hun eigen kringen komt, dan hebben ze dat liever niet.
4. De Leuvense politiek en het sociaal leven wordt liefst als een eiland beschouwd, een veilige cocon waarin we afgeschermd van de gevaarlijke buitenwereld kunnen gedijen. Soms ook als distantiëringsstrategie om de waarden van de hoger opgeleide middenklasse hoog te houden. Ondermeer het idee dat Leuvenaars progressiever stemmen (en dus minder bekrompen) of milieubewuster leven dan anderen is bij momenten een leidraad voor de middenklasse. Ingrediënten in dat recept brengen over de internationale rechtsorde, over geopolitiek en militaire operaties, daarover discussie en engagement stimuleren, zou de soep teveel doen schiften.
5. Het idee dat het gerecht overal ter wereld wel onafhankelijk en neutraal zijn werk zal doen. Dus ook in de VS en de UK. Wij worden hier toch ook niet oneerlijk behandeld of berecht als we niet buiten de lijntjes kleuren. Assange zal dan waarschijnlijk ook wel een eerlijk proces krijgen.
6. Het idee dat niet sociale strijd, mobilisatie van de werkende klasse tegen onrechtvaardigheid en uitbuiting, de motor van de geschiedenis is (en uitgangspunt om dingen aan de kaak te stellen), maar wel de juiste politieke connecties hebben en de juiste “expertise” op de juiste plaats . Adviseurs die uit hun milieu’s van de gestudeerde middenklasse komen en “de politiek” de juiste richting aanwijzen. Dat moet dan ook op “het juiste niveau” gebeuren, en aangezien een Leuvense of andere lokale politiek geen bevoegdheid heeft over een internationaal proces moet er volgens die logica ook geen discussie of actie worden gevoerd in het (hun) milieu dat ermee verwant is.