Een aangename verrassing, ik dacht een pauze te nemen om iets te drinken. “Hier zal toch niets te rapen vallen”, dacht ik. Klanten die naar de Ronde van Frankrijk willen kijken, of (achteraan) aan hun petanquewedstrijd willen beginnen, die zitten niet te wachten op een vraag van een outsider om een Australiër die in Londen gevangen zit vrij te krijgen. Verkeerd gedacht dus, alle aanwezige Leuvenaars steunden ons initiatief. De Holsbekenaars en Kortrijk-Dutselnaars moest ik tegenhouden om niet te ondertekenen. Een 10 à 15 handtekeningen op een dik half uur verzameld, dat is heel uitzonderlijk. Zeker omdat de uitleg – wie is Assange, wat is Wikileaks, waarom is zijn proces belangrijk? – toch altijd wat tijd in beslag neemt. Dat veel mensen er niet veel van gehoord hebben valt hen niet te verwijten. Het lijkt erop dat de media de laatste jaren, indien ze niet in positieve zin over Assange kunnen berichten, dat ze er dan ook maar over zwijgen. Om de geopolitieke relaties met het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten niet te ondermijnen? Of omdat de juridische aspecten van zijn proces te weinig sensatiewaarde heeft om te verkopen? Ik weet het niet, de waarheid zal wel ergens in het midden van soms complexe redenen liggen. Maar een goed teken voor de journalistiek in het algemeen is het niet…

Ik heb de indruk dat er grosso modo twee milieus zijn in Leuven waar we handtekeningen kunnen ophalen, naast het “één-op-één” mensen aanspreken op straat, mensen alleen, in koppel of met de kinderen op stap. Ten eerste de meer volkse plaatsen, mensen die hun pint gaan pakken in hun stamcafé, al dan niet met een activiteit erbij zoals biljart, darts, petanque, duivensport: de Jeeskesboom in Leuven centrum, de Concorde in Heverlee, Juke-box of de Paradox in Kessel-lo, deze Afrit 20 in Wilsele, enzovoort. Ten tweede de meer typisch Leuvense bijeenkomsten van de hoger geschoolde tweeverdieners, al dan niet verbonden aan de universiteit, de plaatselijke media, de cultuursector of de juridische wereld: Hal 5, Bar Belle Vue achter het station, sommige speelstraten. De reacties zijn in beide plaatsen totaal anders, maar met zowel voor- als tegenstanders van de onze actie. De meerderheid is in beide gevallen meestal voor of op zijn minst geïnteresseerd in de uitleg, in de meer “hoger opgeleide” milieus om het zo te zeggen is er meer terughoudendheid om te tekenen omdat de mensen de voor- en tegen eerst eens thuis op internet allemaal willen afwegen. Wat goed te begrijpen is gezien het uit de media houden van de zaak-Assange. (of dat “thuis eens genuanceerd nachecken” ook daadwerkelijk gebeurt is een andere vraag. Ik vermoed in de meeste gevallen niet…). Een verschil tussen de volkse en de hoog opgeleide milieus is wel dat als er één iemand in het stamcafé informatie van Wikileaks gevolgd heeft, hij (talrijker aanwezig dan “zij”) de anderen overtuigt om ook te tekenen. “Die mannen hebben alles aan het licht gebracht en die moeten nu in den bak zitten? Daar moet ge tegen tekenen natuurlijk.” Soms ook wel met de bedenking erbij: “Ik weet niet dat die handtekeningen iets gaan uithalen, maar ik doe het om u plezier te doen.”

In het andere milieu gebeurt vaker het omgekeerde, als één iemand van de groep twijfels uit – “Assange heeft zich daar in de Ecuadoriaanse Ambassade toch ook niet echt goed gedragen”, of “de zaak zit toch wel iets genuanceerder ineen”, of “nee we moeten ons toch eerst informeren vooraleer we kunnen tekenen”, dat dan het gezelschap dan ook de leider of leidster van de groep volgt om niet te ondertekenen.