Op 30 september, de laatste dag waar er bewijsmateriaal van getuigen (zowel nieuwe als oude) aan bod kwam, waren er 9 getuigenissen in totaal. Dit was voor het gerechtshof de ideale gelegenheid om het adagio “de vis verdrinken in het water” nieuwe proporties aan te meten. Tot frustratie van Craig Murray, die moest aanzien hoe het kruisverhoor van Carey Shenkman door Clair Dobbin over zijdelings verwante rechtszaken en in hoogtechnologisch juristenjargon vier uur in beslag nam. Over de getuigenis van Noam Chomsky (die schriftelijk mocht neergelegd worden, Chomsky was niet fysiek uitgenodigd om zelf te getuigen) gingen welgeteld 4 minuten. Zijn stelling was dat de activiteiten van WikiLeaks, en de reden van zijn vervolging, overduidelijk van politieke aard waren (en daarom dus geen voorwerp van uitlevering konden zijn). Murray betreurde in een vlaag van cynisme dat dit toch een gemiste kans was om de openbare aanklager een kruisverhoor te laten afnemen van Chomsky, hem te zien vragen hoe een professor in taal- en letterkunde in godenmaal iets over politiek kan zeggen, en of hij al wel in peer reviewed tijdschriften had gepubliceerd hierover (de vragen die de andere getuigen over juridische en penitentiaire kant van de zaak steevast voor de voeten geworpen werden).

Ook de getuigenissen van Patrick Cockburn over de oorlogssituatie in Irak en die van Andy Worthington over Afghanistan werden rap rap afgelezen (of ongeveer een zesde van hun woorden, volgens Murray).

De meest naar de keel grijpende getuigenis van die van “witness 2”, een medewerker van UC Global, de firma die instond voor de beveiliging van de Ecuadoriaanse ambassade in London tijdens de ballingschap van Assange daar. Vanaf 2017 moesten hij en zijn collega’s van hun chef David Morales de infrastructuur voor de afluisteroperatie in de ambassade installeren, in opdracht van de Amerikaanse inlichtingendiensten. (Door Morales “our American friends” genoemd in de communicatie naar zijn ondergeschikten). Dat ging van camera’s met microfoons plaatsen die ook streaming toelieten, tot in de toiletten, tot servers koppelen op het computersysteem en de informatie daarop elke twee weken leeghalen en via Morales doorsturen naar de VS, tot een opdracht om de pampers van Assange’s zoon te stelen na een bezoek (met de bedoeling om uit te zoeken of het DNA wel of niet van hem was, en wat deze getuige geweigerd had te doen), tot de optie overwegen of ze Assange niet zouden kunnen ontvoeren of vergiftigen. Eind november 2017 opperde Morales de suggestie om toegang te proberen te krijgen in de lokalen van ILOCAD, de juridische organisatie van Balthasar Garzon die Julian Assange bijstaat. Twee weken na die suggestie maakten de Spaanse media gewag van een inval in de kantoren van ILOCAD door gemaskerde mannen.

Murray heeft de integrale getuigenis van deze “witness 2” in zijn verslag opgenomen.