We waren met niet zoveel (5 personen), maar wel de moeite waard en enkel e ideeën opgedaan voor het verloop van onze actie.

Technisch gezien was het niet evident… de Jitsi Meet is naar verluid nochtans het “beste” platform, maar in werkelijkheid waarschijnlijk het “minst slechte” (in vergelijking met google meet, Skype, en wat weet ik nog allemaal). Soms valt het beeld uit bij de ene, dan weer het geluid bij de andere, moet je je even verplaatsen, weten wanneer je je micro moet aan zetten en wanneer weer af zetten, een andere bluetooth box proberen als de ene het niet doet, hoe komen we als groep allemaal in beeld voor de andere met de nodige corona afstandsregels enzovoort enzovoort. De uiteindelijke livestream (om het later te kunnen posten) is niet gelukt, ook daar blokkeerde de iPad knop toen… Bij een volgende online meet of webinar moeten we dat eens op voorhand uittesten om te zien hoe dat gefikst kan worden.

Nu goed, ik vind dat aspect van een bijeenkomst of publieke discussie eigenlijk enorm stresserend… geef me volgende keer maar weer een “echte” bijeenkomst, waar de aandacht volledig naar de inhoud kan gaan, en de sfeer tussen de mensen veel losser is.

Inhoudelijk gezien was het sterk – heb ik me laten vertellen van de 6e persoon die eigenlijk ook mee volgde maar niet in beeld gekomen is (ttz mijn vriendin onze dochter die een tafeltje daarachter iets dronken en konden meevolgen). Vooral de uitleg van Marie-France Deprez, de bezieler van Belgium for Assange klonk in haar oren enorm interessant en professioneel (wow, wat die allemaal gedaan hebben):

• elke week een manifestatie al tot 60 keer toe
• 4000 handtekeningen verzameld voor afgift)
• interpellaties bij alle politieke partijen (die veelal hetzij pro forma positief, hetzij negatief of afwijzend beantwoord werden…)

Het is niet de bedoeling van deze blog om daar lang op in te gaan, maar wel de moeite waard om nog eens naar hun website te verwijzen. Marc Molitor is als ex-journalist van de RTBF de grootste leverancier van de meer diepgaande analyses, die je hier kan lezen.

Enkele bedenkingen van mij: een interventie op de gemeenteraad van een van de 19 Brusselse gemeenten, zoals wij het in Leuven doen, zou volgens mij wel een extra wervend elan geven aan de sensibilisering voor de zaak van Assange (via burgerinitiatief zoals wij het doen in Leuven, of via het plaatselijk protocol van de gemeente waarin dat moet gebeuren. Zoals in een andere blog post gezegd wordt dat nu allemaal gemeente per gemeente beslist hoe en wat (en of) dit mogelijk is.

Petra (Leuvense deelnemer en sympathisant van ons Leuvens comité) vond dat we moeten een coördinatie op touw zetten tussen de verschillende comités wereldwijd die zich inzetten voor Assange, of op zijn minst op Europees niveau. Ik denk dat dat de moeite waard is om inderdaad te overwegen. Eendracht maakt macht, en we moeten niet allemaal het warm water uitvinden. Volgens Molitor zouden er vooral in Duitsland veel comités bestaan. Het is trouwens in deze globale dynamiek dat we ook onze lokale actie moeten kunnen aanvoelen. Volgens Molitor geeft het een enorme boost aan Assange zelf om te weten dat er wereldwijd campagnes op touw gezet worden, die samen wel het verschil kunnen maken of hij doorgaat (de beproevingen doorstaat) of ermee kapt.

De beslissing was om bij de kaap van de 500 handtekeningen een nieuwe (al dan niet online) bijeenkomst te organiseren, deze keer over het thema van de aantasting of ondergraving van de grondwettelijke vrijheden onder de coronamaatregelen. Zeer verwant met de problematiek van Wikileaks: de bescherming van klokkenluiders (en van kritische journalisten) staat symbool voor de bescherming van ons allemaal als burgers, en die zou grondwettelijk verankerd moeten zijn of blijven. Voer voor actuele discussie daarover begint stilletjesaan ook te rijpen.