Onze openbare zenders en belangrijke “gevestigde” kranten vertelden ons naar goeie gewoonte niets over deze twee dagen van de hoorzittingen. Deze omerta hebben al in vorige artikels aangekaart (zoals hier: https://assange.one/2021/10/31/wat-zegt-het-belmarsh-tribunal/). Om John Pilger hierover te citeren:

• “Last week’s fateful hearing at the High Court was “disappeared” in the “free press.” Most people would not know that a court in the heart of London had sat in judgement on their right to know: their right to question and dissent.”
• “Many Americans, if they know anything about the Assange case, believe a fantasy that Julian is a Russian agent who caused Hillary Clinton to lose the presidential election in 2016 to Donald Trump. This is strikingly similar to the lie that Saddam Hussein had weapons of mass destruction, which justified the invasion of Iraq and the deaths of a million or more people.”
• “Neither will they have heard or read about the revelation that the CIA, under its former director, the Hermann Goering lookalike Mike Pompeo, had planned to assassinate Julian.  And that was hardly new. Since I have known Julian, he has been under threat of harm and worse.”

Uit “Consortiumnews”

Voor het verslag van de eerste dag doen we beroep op Stefania Maurizi. Maurizi is onderzoeksjournalist, medewerker van Wikileaks sinds 2009. Ze spande zelf een gerechtelijke procedure aan tegen het Britse Openbaar Ministerie (de CPS of “Crown Prosecution Service”, in gewone taal ook “het parket”), een zogenaamde “FOIA”, of Freedom of Information Act (https://en.wikipedia.org/wiki/Freedom_of_Information_Act_2000). De Britse wetgeving op openbaarheid van bestuur met andere woorden. Die rechtszaak is nog steeds lopende, en ging over documenten die het Britse Openbaar Ministerie weigerde vrij te geven in de Zweedse aanklachten tegen Assange

Voor de hoorzitting van 27 oktober 2021 werd Maurizi pas 18u voor het begin van de zitting op de hoogte gebracht dat ze aanwezig mocht zijn als journalist, wat dus uiteraard veel te laat was om vanuit Italië nog een vlucht naar Londen te kunnen boeken. Ze volgde het proces daarom via videolink. Haar belangrijkste bevindingen.

• James Lewis (of “James Lewis QC”, waarbij QC staat voor Queen’s Counsel, een hooggeplaatste advocaat die internationale strafzaken en uitleveringszaken mag pleiten) pleit dat de opsluiting in de ADX Supermax gevangenis van Florence (VS) geen schending is van artikel 3 van de Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM)
• Hij pleit dat klokkenluider Daniel Hale tot “slechts” 45 maanden opsluiting veroordeeld werd (en Assange moet dus niet te veel schrik hebben of teveel klagen)
• Een belangrijk deel van zijn pleidooi wijdt Lewis aan het in diskrediet brengen van de de expertise van Michael Kopelman, de psychiater wiens oordeel door rechter Vanessa Baraitser tijdens de hoorzittingen in september 2020 als onpartijdig werd beschouwd, en dat een belangrijk argument was voor haar verdict tot niet-uitlevering in januari 2021. Lewis hamert er voortdurend op dat Kopelman de toestand van Assange enorm overdreven heeft. Ook de autisme-expert van destijds, Quinton Deeley, wordt als onbetrouwbaar afgeschilderd.
• Lewis insinueert dat de drie psychiaters Michael Kopelman, Quinton Deeley en Seena Fazel (die laatste als expert voor de openbare aanklager) alledrie een aparte inschatting maakten over de (al dan niet vermeende) autismestoornis van Julian Assange. Maurizi neemt er haar notities bij van de hoorzittingen van 2020 en stelt vast dat dat niet waar is: ze waren er alle drie van overtuigd dat Assange onder het autismespectrum viel.
• Edward Fitzgerald (Assange’s raadsman) ontkracht James Lewis’ bewering dat het oordeel van de psychiaters betrekking zou hebben op wat er in de verre toekomst zou kunnen gebeuren bij uitlevering: nee, zij hadden het over een zeer acuut risico bij uitlevering
• Assange zelf ziet er niet goed uit: extreem vermagerd en verouderd. Maurizi maakt de bedenking dat het aan de oppervlakte allemaal op een “normaal” proces lijkt, tot je de toestand ziet van hoe de gevangenschap de beklaagde heeft toegetakeld. Dan besef je dat er niks respectabel is aan dit “proces”.