Samenvatting uitleveringsproces

Sinds 7 september zijn de hoorzittingen over Assange’s uitlevering gestart, of beter opnieuw gestart. Om te weten hoe het eraan toe ging, verwijzen we naar Craig Murray, ex-diplomaat en mensenrechtenactivist die alle zittingen bijwoonde en verslag uitbracht.De eerste hoorzittingen vonden plaats in Woolwich Crown Court eind februari, voordat ze tot september werden afgebroken omwille van COVID-19. Assange is hierbij aanwezig, maar zit volledig achter glas, een behandeling die normaal voor extreem fysiek gewelddadige beklaagden voorbestemd is.In die eerste zitting op 24 februari opende James Lewis QC, de openbare aanklager voor de VS, met een boodschap aan de pers: « Assange wordt hier alleen vervolgd omdat hij namen van informanten onbeveiligd doorgegeven heeft, niet voor de openbaring van de informatie door WikiLeaks as such. Journalisten hebben dus niks te vrezen van wat de rechter zal beslissen voor Assange. » Iedereen moest dat goed onthouden. Het feit dat magistraat Vanessa Baraitser dit toeliet, was een indicatie voor het « schijnproces » waaraan Assange onderworpen is en waarvan diegenen het proces konden bijwonen later nog staaltjes zouden zien. Volgens de Official Secrets Act uit 1989 is het louter publiceren van staatsgeheimen zoals de “Manning Leaks” echter wel strafbaar, en Lewis moest dat – enkele minuten na zijn verklaring aan de pers – ook toegeven (met andere woorden hij had gewoon gelogen). De meeste kranten vermeldden daags nadien echter alleen de aanvankelijke verklaring van Lewis, niet zijn (noodgedwongen) rechtzetting. We kunnen dus niet alleen van « schijnproces » spreken, maar ook van « regimepers ».

A. De zittingen in de eerste week, eind februari 2020, behandelen:

1. De « politieke » motivatie van de aanklachten tegen Assange. Hiervoor zijn belangrijk:

(a) het bewijs in een Spaanse rechtszaak dat de CIA opdracht gaf aan een Spaanse veiligheidsfirma om Assange af te luisteren tijdens zijn verblijf op de Ecaduriaanse ambassad. Dat op zich zou al genoeg moeten zijn om de zaak te seponeren.

(b) De uitgesproken « politieke » motivatie van Assange om WikiLeaks op te richten: het feit dat  burgers weet moeten kunnen krijgen van corruptie, oorlogsmisdaden, foltering enzovoort, om die dingen te kunnen aankaarten. Die overtuigingen brengen hem automatisch in conflict met machtige staten, verklaren waarom hij als een terrorist wordt behandeld en waarom Trump in het verleden verklaarde dat hij de doodstraf verdient. De aanklager stelde dat de aanklachten aan het adres van Assange volgens het Amerikaans recht strikt genomen geen politieke misdrijven hoeven te zijn. Met een soort Orwelliaanse newspeak stelde hij dat « zuivere » politieke misdrijven zoals spionage geen « echte » politieke misdrijven waren.

(c) het uitleveringsverdrag tussen de VS en het VK (US/UK Extradition Treaty), dat niet toelaat om uitleveringen uit te voeren voor politieke misdrijven, zoals ongeveer geen enkel uitleveringsverdrag ter wereld. Baraitser zei dat dit verbod niet geldt voor het uitleveringsverdag van het VK op zich (UK Extradition Act). Hiermee zou Assange wel uitgeleverd kunnen worden. Voor de verdediging is dat quatsch, want voor een uitlevering moet aan 2 voorwaarden voldaan zijn: het Algemeen Uitleveringsverdrag én het specifieke  verdrag dat tussen de betrokken landen afgesloten is. Als in één van de twee staat dat er geen politieke gevangenen mogen uitgeleverd worden dan is dat voldoende.

2. De aanklacht van « samenzwering » tussen Assange en Manning om computers te hacken. Die aanklachten zijn in drie categorieën opgesplitst.

(a) Assange zou Manning geholpen hebben om een code te kraken om « geclassificeerd materiaal » te bemachtigen

(b) Assange zou speciaal aan Manning gevraagd hebben om de informatie aan hem door te spelen en

(c) Assange zou hiermee doelbewust levens in gevaar gebracht hebben. Die drie zaken berustten volgens de verdediging op valse beschuldigingen, en ze verwees daarbij naar het feit dat Chelsea Manning daarvan was vrijgesproken op haar krijgsraad, dat Assange daar dus ook niet van beschuldigd kon worden. Manning had nooit hulp van Assange nodig gehad aan de informatie te geraken, noch om haar identiteit te beschermen, omdat ze niet getraceerd kon worden voor de toegang tot de informatie.Baraitser zei dat

(a) dit nog altijd geen bewijs was dat ze geen hulp zou « gevraagd » hebben aan Assange, en

(b) dat haar gerechtshof geen rekening moest houden met bewijsmateriaal uit een Amerikaans militair hof. (Als blijk van de vooringenomheid en selectiviteit kan dat tellen: de VS vragen de uitlevering van Assange, maar als juridische bewijsmateriaal uit hun eigen rechtbanken de aanklachten daarvoor onderuit halen, dan houden we daar geen rekening mee.)

3. Of Assange in de Wikileaks publicatie al dan niet namen had vrijgegeven van personen die onvoldoende beveiligd waren (gecodeerd), waarmee ze potentieel in gevaar zouden kunnen gekomen zijn. De « onbewerkte » kabeltelegrammen kwamen echter pas op het internet nadat

(a) Luke Harding en David Leigh van The Guardian het paswoord ervan publiceerden in hun boek “Wikileaks: Inside Julian Assange’s War on Secrecy » en

(b) Der Freitag  enkele maanden later publiceerde dat dat paswoord erin stond. meldde dat ze de niet-geredigeerde kabeltelegrammen in haar bezit had. Julian Assange en (Wikileaks-medewerker) Sara Harrison brachten daarop onmiddellijk het Witte Huis en de Amerikaanse ambassade op de hoogte om aan te dringen om hun bronnen in bescherming te nemen. De Amerikaanse autoriteiten legden dit naast zich neer (met andere woorden ze beschuldigen Assange van een nalatigheid waaraan ze zelf schuldig zijn).

4. De context van de aanklachten, waar het de VS allemaal om te doen was: de publicatie van de video « Collateralmurder », een bewijs van de schending van de Iraq War Rules of Engagement, en dus zwart op wit « oorlogsmisdaden » van de Amerikaanse troepen. Volgens Baraitser was die politieke context in deze zaak irrelevant.

B. De cruciale elementen uit de zittingen in de week van 7 tot 11 septemberDe nieuwe serie zittingen vinden plaats in Old Bailey, het gerechtshof van de « City of London », dat een soort vrijhavenstatuut heeft. Hier worden alle uitleveringszaken uitgevoerd.

1. De manier waarop de VS nieuwe aanklachten had opgesteld en heel laat hadden laten weten aan de verdediging. Het was duidelijk dat hun dossier van de eerste zittingen op drijfzand steunde en ze het over een andere boeg moesten gooien. De catch-22 situatie: uitstel vragen om de verdediging van die nieuwe aanklachten beter te kunnen voorbereiden zou betekenen dat Assange nog maanden extra opgesloten zou zitten. De aanklachten waarvoor Assange nu zou moeten uitgeleverd worden, zouden dus niet meer degene zijn dan die waarvoor hij in de VS zou berecht worden. Het is duidelijk dat de VS Assange koste wat het kost, onder eender welk voorwendsel willen laten leveren.

2. De belangrijkste getuigen van deze week.

(a) Clive Stafford Smith, een advocaat met de dubbele Brits-Amerikaanse nationaliteit, over illegale drone campagne van de VS in het Midden-Oosten, waarmee ook eigen staatsburgers en journalisten werden geviseerd. Voor de Amerikaanse aanklager was een getuigenis hierover compleet irrelevant aangezien Assange er enkel van werd beschuldigd om namen vrij te geven.

(b) Mark Feldstein, prof journalistiek. De beschuldiging dat Assange zou geholpen hebben om de identiteit van Manning te beschermen, is een courante praktijk voor journalisten, die beschermd wordt door het Eerste Amendement. Er zijn in het verleden slechts drie pogingen geweest om journalisten te vervolgen, die zijn alle drie op niks uitgedraaid. Geen van hen is daarvoor voor een “grand jury” moeten verschijnen zoals Assange. De openbare aanklager trok de expertise van Feldstein als getuige in twijfel. Kon hij de voorwaarden opnoemen waaronder hij in dit proces als kroongetuige mocht optreden?

(c) Paul Rogers, auteur van meerdere boeken over de War on Terror. Hij zei dat de onthullingen van Wikileaks het hoera-verhaal over de militaire operatie van de VS in Afghanisten sterk doorprikt hadden. Trump wilde Assange zijn vel omdat hij één zelf een aversie van transparantie heeft (getuige zijn voorliefde voor “fake news”) en twee het niet kan verkroppen dat Assange onder zijn voorganger Obama niét vervolgd werd, en zeker niet dat Obama aan het einde van zijn ambstermijn gratie verleende aan Chelsea Manning. In breder perspectief vertegenwoordigde Obama een ommekeer in de « War on Terror » die onder Bush jr was ingezet. In 2008 had hij zijn ticket voor het Witte Huis te danken aan terugtrekking van troepen uit Irak, en het groeiend sceptischste nadien tegenover ook de militaire operaties in Afghanistan was deels te danken aan de onthullingen van Wikileaks. Onder Trump kwam er dan een ommekeer, met een veel sterkere inperking van de pers en vervolging van de persmisdrijven, vooral na de aanstelling van William Barr als minister van justitie, die ook al onder Bush sr diende. Het was Barr die in 2019 van de ene aanklacht 18 verschillende aanklachten maakte, waardoor de strafmaat kon oplopen tot 175 jaar. De feiten waren echter niet veranderd, er was geen nieuw bewijsmateriaal aan het licht gekomen sinds 2012. De aanklager trachtte (opnieuw) de geloofwaardigheid van Rogers als getuige in twijfel te trekken: die had moeten weten dat de aanklachten tegen Assange niks meer te maken hadden met het verspreiden van de Collateralmuder video en andere feiten over de VS militaire operaties in Irak, maar enkel met medeplichtigheid bij diefstal en hacking.

(d)Trevor Timm, medestichter van de Freedom of the Press Association, getuigde dat de Amerikaanse justitie de journalisten altijd vrijgesproken wanneer die daarvoor vervolgd werden onder de “Espionage Act”. De First Amendment had altijd het laatste woord gehad. In 1971 had het Hooggerrechtshof geoordeeld dat de NYTimes niet kon worden gecensureerd voor het publiceren van de Pentagon Papers. (Woodward en Bernstein hadden onder de huidige vervolging van Assange bijvoorbeeld nooit ongestraft het Watergate schandaal aan het licht kunnen brengen). De openbare aanklager probeerde aan te voeren dat Timm partijdig was, omdat de organisatie waarvoor hij vroeger werkte Wikileaks financieel gesteund had, en dat Assange geen « echte » journalist was. Timm antwoordde dat het niet is omdat je controversiële redactionele keuzes maakt dat dat daarom wil zeggen dat je “geen journalist” bent.

C. De hoorzittingen in de week van 14 tot 18 september

De belangrijkste wendingen in de verhoren en de strategie van de aanklager en de verdediging:

1. In de In de voorgaande zittingen maakte de aanklager steevast het onderscheid tussen het onderscheid tussen Assange en “echte” journalisten. Nu dat overtuigend onderuit gehaald was door de verdediging, geven ze het gewoon toe: « Ja, die journalisten (van New York Times etc) hadden in het verleden moeten vervolgd worden, en we zullen in de toekomst ook de kans aangrijpen om hen te vervolgen onder de Espionage Act. » De aanval op de persvrijheid en op het “First Amendement” wordt dus niet meer verdoezeld. Getuigen hierover waren

(a) Carey Shenkman, die de Espionage Act in de historisch-politieke context plaatste: ze stamde uit een van de meest repressieve periodes in de geschiedenis van de VS, en Woodrow Wilson gebruikte ze om de weerstand bij de bevolking aan de deelname van de VS aan de Eerste Wereldoorlog de kop in te drukken. President Obama had de grootste campagne van vervolging van klokkenluiders ooit gevoerd met behulp van de Espionage Act, maar had niettemin nooit een enkele journalist vervolgd. Enkel de klokkenluiders zelf werden berecht.

(b) Daniel Ellsberg (91), die in 1971 de Pentagon Papers uitbracht, over de leugens van de Amerikaanse overheid over hoe de Vietnamoorlog verliep (in de hoogste politieke kringen wisten ze toen al dat ze die oorlog zouden verliezen). Ellsberg werd destijds ook aangeklaagd onder de Espionage Act, maar vrijgesproken wegens procedurefouten (hij was geen journalist maar insider van de Amerikaanse diplomatie). Hij wees op de gelijkenissen tussen zijn zaak en die van Wikileaks, en zei dat hij op dezelfde manier als Assange tewerk zou gegaan zijn. Hij wees erop dat de Amerikaanse overheid geen enkel bewijs had kunnen leveren dat ook maar 1 iemand door de WikiLeaks onthullingen zou verwond of gestorven zijn, en dat in een oorlog die een miljoen doden en 37 miljoen vluchtelingen had veroorzaakt.

2. Over het beschermen van de bronnen (geheimhouding van de identiteit van de informanten).

(a) onderzoeksjournalist Nicky Hager  getuigde dat journalisten hun geheime informatie zelden of nooit « passief » in de schoot geworpen kregen, ze gingen er in de regel altijd « actief » naar op zoek. In de meeste gevallen overtraden hun informanten op de ene of andere manier daarbij wel ergens de wet, en moesten de dus meehelpen om de identiteit van de informanten beschermen. De openbare aanklager van de VS schermt hier dus met een schijnheilig « tweesnijdend zwaard »: enerzijds Assange beschuldigen van « samenzwering » (met Manning), anderzijds de beschuldiging dat hij zijn bronnen niet voldoende beschermd zou gehad hebben. Zelfs als die beide beschuldigingen afzonderlijk kunnen ontkracht worden, is het duidelijk dat geen enkele het ene zou kunnen vermijden zonder van het andere beschuldigd te worden.

(b) de getuigenis van Jennifer Robinson, medewerker van Assange’s legaal team, was in schriftelijke vorm. Ze behandelde haar meeting met Julian Assange en Dana Rohrabacher in de Ecuadoraanse Ambassade in 2017. Rohrabacher, toen Amerikaans parlementslid, Assange het mes op de keel zette om zijn bronnen voor de « DNC Leaks » vrij te geven in ruil voor gratie of strafvermindering. Met andere woorden: de VS regering bezondigt zich zelf van hetgeen waar ze Assange van beschuldigt.

3. De samenwerking tussen WikiLeaks en belangrijke grote kranten in het verleden. Getuigen waren hier

(a) John Goetz, destijds journalist bij der Spiegel en nu werkzaam voor de Duitse openbare omroep. Hij nam in 2010 deel aan de spraakmakende bijeenkomsten van journalisten van The Guardian, The New York Times, der Spiegel, … in samenwerking met WikiLeaks in “the bunker”, om de Afghanistan en Irak war logs te verwerken en voor publicatie beschikbaar te maken. Goetz herinnerde zich Assange’s obsessie met de bescherming van bronnen. Goetz mocht NIET getuigen over de roddel dat Assange op restaurant bij een bespreking met Luke Harding en David Leigh zou gezegd hebben dat als informanten van de VS zouden sterven, dat dat hun verdiende loon was. Harding had die “anekdote” in zijn boek over WikiLeaks vermeld, en James Lewis had niet nagelaten om dat bij voorgaande getuigenverhoren – van getuigen die geen rechtstreekse partij waren – te laten vallen. Goetz was aanwezig bij dat bewuste gesprek, en was bereid om te getuigen dat Assange zoiets nooit gezegd had. Rechter Vanessa Baraitser had hem verbod opgelegd om hierover te getuigen, tenzij de openbare aanklager hier specifieke naar zou vragen (wat uiteraard niet gebeurde). Operatie « smeercampagne » blijft dus tot in de rechtbank van kracht.

4. Nieuwe getuigen die de politieke context belichtten waarin de onthullingen van WikiLeaks gebeurden.

(a) Khaled El-Masri, in een voorgelezen getuigenis over zijn foltering door de CIA, en diplomatiek overleg tussen de VS en Duitsland op het hoogste niveau om de zaak in de doofpot te steken (El-Masri is Duits-Libanees staatsburger).

(b) Dean Yates was als journalist voor Reuters actief toen zijn Irakese collega-journalisten door Amerikaanse troepen werden gedood. De daaropvolgende cover-up door de Amerikaanse autoriteiten werd uitvoerig beschreven in The Guardian. De openbare aanklager maakte (begrijpelijkerwijze) bezwaar tegen elke verwijzing in Yates’ getuigenis naar de Collateralmurder video. Zonder Chelsea Manning en Julian Assange niemand zou geweten hebben wat er toen gebeurd was. De WikiLeaks onthullingen hadden een diepgaande invloed op de publieke opinie over de militaire operaties in Irak en Afghanistan.5. De strafmaat voor Assange na uitlevering. Volgens openbaar aanklager James Lewis was die « 175 jaar » een soundbite die de zaken erger voorstelde dan in werkelijkheid zou geschieden. Getuige Thomas Durkin, een jurist met 47 jaar ervaring gespecialiseerd in strafrecht, schatte de werkelijke strafmaat tussen de 30 en de 40 jaar in, wat voor Assange, zeker in zijn huidige gezondheidstoestand, gemakkelijk tot levenslang zou kunnen uitdraaien.D.

D. Hoorzittingen in de week van 21 tot 25 september

1. Getuigenissen over hacking en beveiliging van informatie en verspreiding op het internet.

(a) Christian Grothoff, professor in computerwetenschappen, getuigde dat noch David Leigh van The Guardian (die een paswoord voor WikiLeaks files had verklapt in zijn boek), noch der Spiegel (die daar ruchtbaarheid aan gegeven hadden), noch Cryptome of Pirate Bay (die ongecodeerde files op het met hadden gegooid voor WikiLeaks dat had kunnen doen) ooit werden vervolgd door de VS. Bij de redactie van de gegevens waren vaak verschillende organisaties betrokken (zoals NGO’s), maar die kregen van WikiLeaks zoals bij Coca-Cola nooit de volledige formule in handen voor de decodering. David Leigh was de uitzondering op die regel.

(b) Jacob Augstein, editeur van Der Freitag, bracht een telefoontje van Assange ter sprake waarin hij zijn bezorgdheid uitte over de beveiliging van de namen van informanten. Augstein moest Assange geruststellen dat ze hun voorzorgen genomen hadden dat ze met de publicatie niemand in gevaar zouden brengen. Deze getuigenis mocht enkel afgelezen worden, zogezegd omdat er anders te weinig tijd zou zijn. Augsteins getuigenis was nochtans cruciaal tegen de aanvalslijn van de VS om Assange als de onverantwoorde verspreider van onbeveiligde informatie af te schilderen (en bijna hun enig juridisch argument om hem te laten uitleveren).

(c)  Patrick Eller, specialist in forensisch bewijsmateriaal in het Amerikaans leger. Hij getuigde dat Manning het grootste deel van de data zelf al gedownload had vooraleer ze daarvoor eventueel hulp van Assange zou nodig gehad hebben.

2. Getuigenissen over de gezondheidstoestand van Assange.

(a) Michael Kopelman, professor emeritus in de psychiatrie, die Assange meermaals in London Belmarsh onderzocht. Een incident over een scheermesje dat bij een controle bij Assange gevonden was, werd door de aanklager als “geënsceneerd” beschouwd om de beeldvorming over “Assange de komediant” in de verf te zetten. Op een heel perverse manier: de aanklager had meer informatie, en wist dat het scheeemesje inderdaad gevonden was door bewakers. Het stond echter niet meer in het medisch dossier omdat een klacht daarover geseponeerd was. De aanklager probeerde de getuige ervan te beschuldigen dat die ofwel bewust aan het liegen was, ofwel door Assange zou belogen geweest zijn. Pas nadat de verdediging de verslagen van de bewaking kon bemachtigen moest de aanklager hierover terugkrabbelen.

(b) Quinton Deeley, volgens zijn diagnose leed Assange aan het syndroom van Asperger. De aanklager probeerde dit ook als een vorm van comedie voor te stellen om vroeger vrij te komen.

(c) Nigel Blackwood, prof forensische psychologie, getuige voor de openbare aanklager. Hij zei dat Assange niet op de medische dienst van Belmarsh terechtgekomen was omwille van gezondheidsproblemen, maar om hem te beschermen tegen andere gevangenen nadat een video opname van hem was gemaakt en verspreid. (Of beter om het imago van de gevangenis naar de buitenwereld toe niet te schaden?). Alle rapporten geven aan dat de gezondheidstoestand van Assange erop achteruitgegaan was sinds hij op de medische afdeling van Belmarsh zat, maar de aanklager probeert toch met verhaaltjes te komen waarbij hij als comediant wordt getypeerd.

3. Getuigenissen over het gevangenissysteem in de VS.

(a) Seena Fazel, getuige van de openbare aanklager, en werkzaam in het ADX maximum security prison in Florence, Colorado. Ook zij beweerde dat die gevangenis medische problemen zou veroorzaken voor Assange. Zeker niet in zijn regime van volledige afzondering.D. Hoorzittingen van 28 tot 30 september (slot)1. Getuigenissen over het gevangenisregime in de VS, met Nancy Ellis en Joel Sickler, beiden advocaten met ervaring met clienten in de zwaar beveiligde gevangenissen van het type waarin Assange zou terechtkomen, en Maureen Bird, een ex-bewaker van een “supermax” gevangenis. De Amerikaanse procureur kon tegenover Bird de beproefde techniek niet toepassen om de geloofwaardigheid van de getuige in diskrediet te brengen op dat die niet op dit heel specifieke domein waarover de vragen zouden gesteld worden werkzaam was. Bird had immers concrete ervaring in de specifieke gevangenis waar Assange na uitlevering zou terechtkomen. De ondervrager voor de procureur verweet Bird dan maar dat ze zelf medeplichtig was aan het onmenselijk gevangenisregime (ze had er dan maar moeten tegen reageren toen ze er werkte in plaats van er hier over te komen klagen in de rechtbank). En tenslotte Lindsay Lewis, advocaat van Abu Hamza, die in de ADX gevangenis van Florence zit. Hij heeft ondanks zijn fysieke handicap (beide voorarmen geamputeerd) geen aangepast bed of toilet, en mag geen post meer ontvangen omdat “I love you” aan zijn kleinzoon als een gecodeerde terreurboodschap werd ontcijferd. De aanklager repliceerde dat het hier om een zware terreurmisdadiger ging (en dus zijn behandeling verdiende).

2. Een getuigenis van Noam Chomsky, die schriftelijk mocht neergelegd worden en waaraan 4 minuten werden besteed (de stelling was dat de vervolging van Assange overduidelijk een politieke vervolging was). Ook de getuigenissen van Patrick Cockburn over de oorlogssituatie in Irak en die van Andy Worthington over Afghanistan werden rap rap afgelezen (of ongeveer een zesde van hun woorden, volgetns Murray).

3. De getuigenis van die van “witness 2”, een medewerker van UC Global, de firma die instond voor de beveiliging van de Ecuadoriaanse ambassade in London toen Assange daar in ballingschap zat. Ze zetten een illegale, gesofisticeerde infrastructuur om Assange op elke plaats te kunnen filmen en afluisteren, tot in het toilet toe, in opdracht van de Amerikaanse CIA. Er waren plannen om Assange te ontvoeren en te vergiftigen.

E. Enkele observaties van Murray over de ondervragingstechnieken en de sfeer in de rechtbank.

* Aan het einde van elke sessie – vlak voor de pauze – vraagt Baraitser aan Een vraag van de verdediging op Assange naast zich te mogen hebben ipv in de glazen kooi in een hoek van de zaal, werd afgewezen.
* De procureur mocht elke getuige 4u ondervragen, de verdediging maximaal 30’ (dat was een compromis nadat eerst helemaal geen “kruisverhoor” werd voorgesteld). Soms liet Baraitser ook die 30’ kruisverhoor niet toe (“we hebben dit al gehoord” – langs de zijde van de procureur dan)

* Na klacht van de verdediging dat de openbare aanklager last minute met nieuwe voorstellen was gekomen, antwoordde Baraitser dat de verdediging dan maar meer tijd had moeten vragen, dus uitstel van de zittingen naar een later moment. “Maar ik begreep dat jullie bekommerd waren om de gezondheidstoestand van Assange en het daarom niet nodeloos wilden rekken?”. Toen de verdediging in een “call your bluff” dan inderdaad een verzoek tot uitstel indiende, werd dit afgewezen door Baraitser. Het duurde allemaal al te lang volgens haar. (De onverschilligheid en het sadisme is bij momenten nauwelijks verholen).

* In de kruisverhoren van Feldstein kwam aanklager Lewis bijna 10 keer zoveel aan het woord dan Feldstein zelf. Hij moest verschillende keren vragen wat de vraag nu was die hem gesteld werd. Feldstein was ervan overtuigd dat het bevel dat hij van Lewis kreeg om telkens in korte, beknopte antwoorden te reageren op lange vragen, een wettelijke verplichting was. Hij was danig onder de indruk van de intimidatietechnieken van de openbare aanklager.

* Een steeds weerkerende techniek van de procureur is om met een “affidavit” af te komen, een beëdigde verklaring. Meestal van Gordon Kromberg (zelf topman van het openbaar ministerie in de VS). Diens stellingen konden dus niet in twijfel getrokken worden.

* Murray’s argwaan over de plots verbroken video-link bij de getuigenis van El-Masri, slachtoffer van foltering door de CIA.

* Het bewust zaaien van verwarring in de discussie over de al dan niet gedecodeerde files tussen “strictly protect” en “top secret”. Een “strictly protect” classificatie wordt gebruikt om een risico van “embarrassment” of politieke verlegenheid aan te geven. “Top secret” is om informanten echt te beschermen en in de anonimiteit te houden.

* De argumentatie van Baraitser om geen slotpleidooien te houden: ze had al 200 of 300 pagina’s openingsargumenten ontvangen, en ze zag niet in wat daar nog aan toegevoegd kon worden. Met andere woorden de drie weken getuigenverhoren waren gewoon theater.

* De beslissing van Baraitser om de medische verslagen en getuigenissen op vraag van de pers beschikbaar te stellen. Eerder dit jaar had ze ook bekendgemaakt dat Assange en vrouw en twee kleine kinderen had (ze wilden dat zelf liever niet publiek bekendmaken), omdat dat volgens haar in het belang van “open rechtspraak” was. Een beetje raar voor een rechter die voor de rest probeert om zoveel mogelijk bewijsmateriaal onder de mat te vegen of onbelangrijk te achten, om ineens zo bezorgd te zijn voor “open rechtspraak”.

Leave Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *