• Getuigenis en kruisverhoor van Paul Rogers, auteur van meerdere boeken over de War on Terror. Hij zei dat de onthullingen van Wikileaks het hoera-verhaal over de militaire operatie van de VS in Afghanisten sterk doorprikt hadden. Fitgerald vroeg of Assange Wikileaks had opgericht uit politieke overtuiging, Rogers antwoordde dat dat onmiskenbaar het geval was. Assange verwoordt zijn eigen engagement als libertarisch, en hij heeft een welomschreven visie over hoe de relatie tussen overheden en publiek, tussen grote corporaties en hun klanten moet georganiseerd zijn. Transparantie is daarbij de leidraad, en gebaseerd op mensenrechten. De militaire onthullingen gebeurden met een duidelijk doel om het beleid van de VS op dat vlak te beïnvloeden. De reden waarom Trump Assange koste wat het kost wil vervolgen is tweeledig: ten eerste heeft Trump zelf een aversie van transparantie, getuige zijn toevlucht tot “fake news”. Ten tweede kan hij het niet verkroppen dat Assange onder zijn voorganger Obama niét vervolgd werd, en zeker niet dat Obama aan het einde van zijn ambstermijn gratie verleende aan Chelsea Manning. Zowel de acties van Wikileaks als de vervolging ervan door de Amerikaanse overheid zijn door en door politiek gemotiveerd.
• Rogers antwoordde bevestigend op de vraag van Fitzgerald of de overtuigingen van Assange in aanmerking zouden komen voor het statuut van vluchteling. Vervolging van politieke overtuigingen is een belangrijke reden om het statuut van vluchteling te kunnen krijgen.
• Openbare aanklager Lewis confronteerde Rogers met enkele uitspraken van Assange, ondermeer dat de inval van de Duitsers in Polen in 1939 op leugens gebaseerd was, en dat de waarheid die oorlog misschien had kunnen vermijden of minder slachtoffers maken. “Wat voor ‘politieke overtuiging’ is dat?” Of de uitspraak die Assange ooit deed dat “alle journalisten oorlogsmisdadigers zijn”. Rogers antwoordde dat je niet met iemands politieke overtuiging akkoord moet zijn om ze toch als ‘politieke overtuiging’ te erkennen. Assange heeft volgens Rogers een samenhangend wereldbeeld dat zijn engagement voor het opzetten van Wikileaks fundeert.
• Vervolgens trachtte hij de geloofwaardigheid van Rogers als getuige in twijfel te trekken. “Of hij insinueerde dat de Amerikaanse openbare aanklagers ter kwader trouw waren? Of hij wel wist waarvoor Assange nu werd aangeklaagd? Dat dat niks meer te maken had met het verspreiden van de Collateralmuder video en andere feiten over de VS militaire operaties in Irak, maar voor medeplichtigheid bij diefstal en hacking? Of hij het bewijsmateriaal voor de nieuwe aanklachten gezien had? (nadat Rogers bevestigend antwoordde) Onmogelijk, het bewijsmateriaal is enkel door de “grand jury” gezien en nergens gepubliceerd!” Lewis trachtte vervolgens aan te tonen dat Obama OOK de bedoeling had om Assange te vervolgen, dat hij niet enkel onder de legislatuur van Trump onder vuur lag.

• Fitzgerald plaatste de vervolging van Wikileaks onder Trump – en niet onder Obama – in breder perspectief. Zowel de oorlog in Irak als die in Afghanisten was onder de legislatuur van Bush Jr een essentieel onderdeel van het beleid. (Het waren de speerpunten van de “War on Terror” na 11 september 2001). Obama had in 2008 zijn ticket voor het Witte Huis vooral te danken aan zijn “terugtrekking uit Irak” – positie. Ook tegenover de oorlog in Afghanistan verschoof de politieke stemming gaandeweg van enthousiast naar sceptisch. Dat was deels te danken aan de onthullingen van Wikileaks, en ook daar moeten we een verklaring zoeken in het feit dat de organisatie onder Obama niét vervolgd werd. Onder Trump kwam er dan een ommekeer, met een veel sterkere inperking van de pers en vervolging van de persmisdrijven, vooral na de aanstelling van William Barr als minister van justitie, die ook al onder Bush sr diende.

• De getuigenis van Trevor Timm, medestichter van de Freedom of the Press Association in San Fransisco, overliep de historische precedenten van het naar buiten brengen van “geclassificeerde documenten” (“classified documents”) ofwel staatsgeheimen. De Amerikaanse justitie had de journalisten altijd vrijgesproken wanneer die daarvoor vervolgd werden onder de “Espionage Act”. De First Amendment had altijd het laatste woord gehad. In 1971 had het Hooggerrechtshof geoordeeld dat de NYTimes niet kon worden gecensureerd voor het publiceren van de Pentagon Papers. Dit is de eerste keer dat de Espionage Act wordt gebruikt om iemand te vervolgen die niet in dienst is bij de Amerikaanse overheid (uitgezonderd de AIPAC case waarin om die redenen de overheid aanklachten tegenover betrokkenen uiteindelijk liet vallen). Woodward en Bernstein hadden onder de huidige vervolging van Assange bijvoorbeeld nooit ongestraft het Watergate schandaal aan het licht kunnen brengen
• Lewis probeerde de onpartijdigheid van Timm in twijfel te trekken. “Heeft uw vereniging Wikileaks niet financieel gesteund vroeger? Voor hoeveel dollar was dat?” Hij beriep zich op de beëdigde verklaring van Kromberg die gezworen had dat Assange enkel vervolgd werd om (Manning) mee te helpen om illegaal materiaal te bemachtigen. Timm vergat volgens hem bewust om de beschuldiging van “hacking” te vermelden. “Is samenzweren met iemand om te hacken dan niet illegaal?” Timm antwoordde dat de hacking bedoeld was om zijn bron te beschermen, niet om materiaal te stelen
• Lewis stelde dat Assange onbewerkt materiaal had gepubliceerd dat levens in gevaar had kunnen brengen. “Is dat dan geen probleem?” Timm antwoordde dat dat indien het waar zou zijn (wat niet bewezen is, zie getuigenissen van de vorige dagen), dat dat hoogstens onverantwoord zou kunnen geweest zijn, maar nog niet illegaal. Er is een verschil tussen verantwoord/onverantwoord en legaal/illegaal.
• Een andere poging van Lewis om Timm’s onpartijdigheid in vraag te stellen was Timm’s uitspraak dat de vervolging van Assange paste in “Trumps war on journalism” (aanval op de vrije pers). “Inderdaad”, antwoordde Lewis. “Trump heeft 2200 tweets verstuurd waarin hij journalisten aanvalt. Hij heeft journalisten al ‘de vijanden van het volk’ genoemd”
• Summers (verdediging) verhoorde Timm over de stelling van Kromberg dat Assange geen journalist was. Timm antwoordde dat het niet is omdat je controversiële redactionele keuzes maakt dat dat daarom wil zeggen dat je “geen journalist” bent.
• Commentaar van Murray over de verhoren van deze dag. Aanklager Lewis probeerde zich verder vast te bijten in zijn rol van de “bully”, maar had met Rogers en Timm 2 tegenstanders tegenover zich die gevatter waren en bij wie deze tactiek niet werkte. Een steeds weerkerende truc is om de onpartijdigheid van de getuigen in twijfel te trekken, en om hen te vragen of ze soms de geloofwaardigheid van (beedigd aanklager in de VS) Gordon Kromberg betwistten. “U gaat hem toch geen leugenaar noemen?” Murray’s tip voor de volgende getuige zou zijn om daar vlakaf “toch wel” op te durven antwoorden. Er is een serieus probleem met Kromberg’s onpartijdigheid, en het is niet de eerste keer dat dat openlijk zou gesteld worden. Als dat gezegd kan worden, zou Lewis wel eens spijt kunnen krijgen om telkens naar hem te verwijzen als zijn laatste strohalm om zijn agressieve rol van openbare aanklager aan vast te klampen.

Het uitgebreid verslag van Craig Murray van deze zittingen kan je hier lezen.