Zitting van 28 september, met Nancy Ellis en Joel Sickler als getuigen, beiden advocaten met ervaring met clienten in de zwaar beveiligde gevangenissen van het type waarin Assange zou terechtkomen. We krijgen een zelfde verhaal van Craig Murray: de tactiek van de aanklager is om zo weinig mogelijk ingaan op de getuigenissen zelf, maar proberen credentials van de getuige in twijfel te trekken, op een agressieve manier die meer weg heeft van een ondervraging van een verdachte in een politiekantoor dan van een getuige in de rechtszaal. Op deze zitting waren zowel Lewis als Dobbin van de partij. Voor wie de verslagen van de vorige dagen gelezen heeft, lijkt Murray een beetje in herhaling te vallen. Verontwaardigd zijn over de vijandigheid van de openbare aanklager in het Assange-proces brengt echter niet veel zoden aan de dijk, de vraag is hoe de verdediging zich daartegen wapent. De frustratie van Murray zit hem waarschijnlijk in het feit dat hij soms met lede ogen moet aanzien dat ze het (volgens zijn inschatting) verkeerd aanpakken. Het gebruik van sarcasme  bijvoorbeeld tijdens een ondervraging – “ja het is daar fantastisch vertoeven in die gevangenis” – werkt dus compleet averechts in een proces, wanneer er geschreven nota’s gemaakt zullen worden van de getuigenissen. En waarbij de procureur uiteraard de kans niet zal laten glippen om er juist die uitspraak uit te lichten, maar dan ontdaan van het sarcasme. Het verblijf in een ADX Max prison is fantastisch.

Een lezer van Murray’s blog legt de vinger waarschijnlijk juister op de wonde. Zo’n soort gevangenissen zijn er niet op gebouwd om mensen te isoleren van de samenleving omdat ze een gevaar zouden vormen voor medeburgers. Ze zijn erop gemaakt om iemand langzaam (of minder langzaam) te laten sterven, zonder officieel de doodstraf te moeten toepassen. Een mens, die bij uitstek een sociaal wezen is, ontzien van alle sociaal contact – en alles wijst erop dat de VS voor Assange een regime “solitary confinement” voorbehouden – is hem of haar ontdoen van zijn ziel, en waarschijnlijk de ergste psychologische foltering die er bestaat.