Op 7 september 2020 hervatten de zittingen over de uitlevering, na een lange “Corona” tussen de zittingen van februari 2020. Craig Murray brengt opnieuw uitgebreid verslag uit, vanwaar hier enkele – de volgens mij meest relevante – zaken samengevat in het Nederlands.
De nieuwe serie zittingen vinden plaats in Old Bailey. Omwille van COVID-19 mochten er maar 5 getuigen binnen in de publieke zaal, Kristin Hrnafsson bvb en John Pilger werd de toegang geweigerd. De vijf mensen mochten wel allemaal naast elkaar zitten. Enkele anderen, zoals Pilger, Amnesty International en Reporters Without Borders mochten in een aangrenzend lokaal via een videolink volgen. Uiteindelijk mochten ze de zitting toch niet volgen, omdat rechter Baraitser het niet in het belang van justitie vond als ze hun gedrag niet vanop afstand kon controleren.
De volgende beslissing was om de getuigen hun geschreven getuigenis niet meer mondeling te laten herhalen, maar direct tot de kruisverhoren over te gaan. De verdediging wierp op dat het publiek en Julian Assange zelf mochten weten wat de getuigenissen waren (Assange had nauwelijks of geen toegang gekregen tot de juridische stukken) vooraleer de kruisverhoren begonnen. Uiteindelijk werd er een compromis bereikt van maximaal 30’ mondelinge getuigenis per getuige, in plaats van een uur en drie kwartier.
De verdediging, in de persoon van Mark Summers QC, hekelde de manier waarop nieuwe aanklachten ter tafel kwamen. Ze werden officieus op de hoogte gesteld van de aanklachten door een persbericht op 20 juni 2020, en officieel pas op 29 juli 2020. De nieuwe beschuldigingen hadden niks met de 18 vorige te maken, ze stonden op zichzelf, maar zouden de voorwaarde voor een uitlevering vormen. Eén van de getuigen die aan de basis lag van de nieuwe aanklachten was de Ijslander Sigurdur Thordarson, die in Ijsland veroordeeld was voor fraude, stelen van geld en materiaal van Wikileaks en omdat hij zich had uitgegeven als Julian Assange. De FBI had hem gebruikt om Assange te framen, en was daarvoor (de FBI) uit Ijsland gezet. De verdediging had duidelijk meer tijd nodig om deze nieuwe stukken voor te bereiden, maar dat zou betekenen dat Assange nog maanden extra opgesloten zou zitten, en dat zou ook niet fair zijn.
Baraitser antwoordde dat ze uiteraard rekening had gehouden met het feit dat Assange in hechtenis zat, en dat ze daarom de zaken niet nodeloos wou rekken. “Maar als het argument van de verdediging was dat er te weinig tijd is, dan moeten ze maar meer tijd vragen.” Na de pauze repliceerde Summers hierop dat ze dit oordeel van de rechter “erkenden” en zich dus verplicht voelden om meer tijd te vragen om hun verdediging op de nieuwe aanklachten voor te bereiden. Ze voegden eraan toe dat het een moeilijke beslissing was aangezien dit betekende dat Assange nog langer in moeilijke omstandigheden zou opgesloten zitten. Na enkele vragen van de rechter aan de verdediging of ze voldoende contact hadden gehad, of ze met elkaar konden telefoneren enzovoort, stelde ze een break in. Bij de hervatting gaf ze aan dat ze al op 14 augustus een formele vraag had gesteld voor uitstel, en dat de verdediging daar toen niet was op ingegaan. “Ze hadden dus hun kans gemist.” De verdediging had vooral het pokerspel van de rechter doorprikt. Ze was nooit van plan geweest om een uitstel toe te staan voor de nieuwe aanklachten, maar ze had ook niet verwacht dat de verdediging inderdaad zou ingaan op het voorstel om meer tijd te vragen.
De kern van de zaak (en van de hypocrisie) is uiteraard dat de aanklager hierdoor opnieuw het “initiatief” kon herwinnen, zij het niet op een propere manier. In de eerste sessie van hoorzittingen in februari hadden ze zich immers hopeloos vastgereden op de contradictie tussen de UK Extradition Act en de UK/US Extradition Treaty, en op een even grote contradictie tussen het “primaire” en “secundaire” politieke misdrijven. Op basis daarvan kon de uitlevering van Assange aan de VS op geen enkele manier gerechtvaardigd worden zonder te bekennen dat de rechtspraak een travestie zou zijn, en dat niet alleen de US maar vooral ook de UK met de billen bloot zou gaan. De “oplossing” was dus om gewoon met andere aanklachten af te komen (hoe zwak en ongeloofwaardig die ook mogen zijn). Pertinent is dat de aanklachten waarvoor Assange zou uitgeleverd worden, in dat geval niet degene zouden zijn waarvoor hij in de VS zou berecht worden. Het lijkt er dus op dat de VS ten allen prijze een voorwendsel zoeken om Assange uit te leveren.