Sinds 7 september zijn de hoorzittingen over Assange’s uitlevering gestart, of beter opnieuw gestart. De eerste zitting vond plaats in mei 2019, maar deze – en enkele later op het jaar – gingen vooral over de “formaliteiten” (onder welke vorm het proces kon plaatsvinden). Beide partijen verklaarden ook meer tijd nodig te hebben en de hoorzittingen gingen pas echt van start op 24 februari 2020, tot 27 februari. Dat was het “eerste deel”. Het tweede deel was gepland in mei, maar werd door de Coronamaatregelen dus uitgesteld naar september.

Om te weten hoe het eraan toe ging, verwijzen we naar Craig Murray. De ex-diplomaat en mensenrechtenactivist volgde tot nu toe alle zittingen, die “publiek toegankelijk” zijn (zij het maar voor een heel select publiek). Op zijn website geeft hij hier uitvoerig verslag over. Aangezien de verslaggeving over Assange en Wikileaks in de mainstream pers schabouwelijk of onbestaande is, en zeker over de hoorzittingen die in Londen plaatsvinden, zullen we op deze blog telkens een Nederlandstalige samenvatting geven van de verslagen van Murray. Ook voor Leuvenaars en voor iedereen die het burgerinitiatief steunt, is dat waardevolle informatie die via weinig geen andere kanalen toegankelijke is.

Hiervoor moeten we wel terug naar het begin, de eerste “echte” dag van de hoorzittingen, op 24 februari 2020. Die vond plaats in Woolwich Crown Court, en er waren 16 (!) plaatsen toegankelijk voor het publiek.

• Assange zit volledig achter glas, een behandeling die normaal voor extreem fysiek gewelddadige beklaagden voorbestemd is.
• Aanklager James Lewis QC begon zijn pleidooi met een boodschap aan de pers. Hij herhaalde dat wat hij wou zeggen belangrijk was voor de pers. Heel ongebruikelijk, maar rechter Vanessa Baraitser liet dit begaan. Zijn boodschap was dat journalisten van The Guardian of The New York Times niks te vrezen hadden omdat zij ook informatie van Wikileaks verspreid zouden hebben. Assange werd volgens hem alleen vervolgd om namen van informanten doorgegeven te hebben, niet om de kabels met de informatie doorgestuurd te hebben. Hij ging voort met citaten uit artikels in de mainstream pers die Assange negatief beschreven. De bedoeling was duidelijk om een wig te drijven: de mainstream pers is “echte” journalistiek en Wikileaks een malafide organisatie.
• Baraitser legde hem de 1989 Official Secrets Act voor, die stelde dat het louter publiceren van staatsgeheimen zoals de “Manning Leaks” wel strafbaar zouden zijn. Lewis moest na aarzelen toegeven dat dit inderdaad zo was. Zijn “boodschap voor de media” was met andere woorden een regelrechte leugen.
• Murray vond nergens in de mainstream pers een melding van die frappante contradictie. De meeste kranten vermeldden het statement van Lewis dat journalisten niks te vrezen hadden, geen enkele dat hij dat enkele minuten later had moeten weerleggen.
• Lewis concludeerde dat het gerecht geen enkele beslissing moest vellen hier, Assange moest gewoon uitgeleverd worden aan de VS. Als er sprake zou zijn van misbruik van het proces (“abuse of process”) dan kon dat later nog als een aparte zaak aangespannen worden. Maar de “Human Rights Act” en de “freedom of speech” zijn volgens hem compleet irrelevant voor een uitleveringsprocedure.
• Edward Fitzgerald sprak voor de verdediging. Hij zei dat de motieven voor de vervolging compleet van politieke aard waren. Hij verwees naar het bewijs dat aangeleverd werd in Spaanse gerechtshoven dat de CIA opdracht had gegeven aan een Spaanse veiligheidsfirma om Assange af te luisteren tijdens zijn verblijf op de Ecaduriaanse ambassade, en vooral wanneer hij een onderhoud had met één van zijn advocaten. Dat op zich zou al genoeg moeten zijn om de zaak te seponeren. Hij zei dat hij nog met bewijs zou komen dat ze Assange niet alleen afgeluisterd hadden, maar ook geprobeerd om hem te kidnappen en te vergiftigen.
• Fitzgerald zei dat Lewis de zaken verkeerd voorstelde. Er was geen samenzwering geweest om computers te hacken, Chelsea Manning was daarvan vrijgesproken op de krijgsraad. Wikileaks had ook geen namen vrijgegeven van personen die daarmee in gevaar zouden kunnen gekomen zijn.
• Het bewijs voor het politieke karakter van de vervolging van Assange kan gevonden worden in het feit dat Assange (1) een vooraanstaande pleitbezorger is van de “open society” en van de vrijheid van meningsuiting, dat hij (2) anti-oorlog en anti-imperialistisch is, (3) een voorvechter is van politieke transparantie en van het recht van de burger om toegang te hebben tot informatie die het algemeen belang bestrijken, zoals politieke corruptie, oorlogsmisdaden, foltering en de mishandeling van gedetineerden in Guantanamo. Die overtuigingen brengen hem in conflict met machtige staten, en verklaren ook waarom hij al als een terrorist werd afgeschilderd en dat Trump in het verleden al verklaarde dat hij de doodstraf verdient.
• De verdediging voegde eraan toe dat zijn opvattingen geen puur “anti-Amerikaans” standpunt zijn. Hij bracht ook wanpraktijken naar buiten van ondermeer Rusland en Syrië, en sommigen stellen dat de onthullingen door Wikileaks van corruptie en foltering in Syrië en Egypte de aanleiding zijn geweest voor de Arabische Lente.De toets om na te gaan of het om een “politieke” vervolging gaat, moet breed genomen worden. Ze verwijzen hiervoor naar de zaak van Emilia Gomez en die van Re Asliturk (Er is weinig op internet te vinden over deze zaken)

Het volledige verslag van Murray over deze dag is hier te lezen.